Tegoroczny (2021) 3 miesięczny wyjazd do Kenii był najdłuższy z moich dotychczasowych i najpiękniejszy. Wyjechałam z Polski w połowie lipca i wróciłam w październiku. Oznacza to, że byłam tam w porze suchej (długa pora deszczowa przypada na kwiecień- maj- czerwiec, krótka na listopad i grudzień).
Jednak w tym roku w porze deszczowej było mało opadów, a w porze suchej prawie wcale i w rezultacie ziemia była niewiarygodnie sucha (szczególnie w głębi lądu).
Z braku trawy krowy głodowały i czasem ginęły całe stada. Truchła wychudzonych zwierząt leżały na poboczach dróg. W miarę dobrze trzymały się tylko wszystkożerne kozy.
Upały nie były bardzo dotkliwe- do 29 stopni C, wilgotność powietrza około 80%- ale wydawało się, że jest o wiele cieplej.
W trakcie pandemii pozamykano hotele, a to oznaczało katastrofę dla wszystkich, których życie związane było z turystyką. Co za tym idzie wielu ludzi również głodowało i głoduje.
Ludzie na ulicy czy plaży "polują na turystów" i proszą, żeby im kupić coś do jedzenia.