KRZYSIEK URACZ

 

KRZYŚKA poznałam,podobnie jak Bola i wielu innych AKTOWCÓW, na mojej pierwszej imprezie (Złazie Księżycowym) w chatce na Lasku. A potem to już spotykaliśmy się całkiem często: na Obrach, wyjazdach, spotkaniach 44.

Pochodził z Porąbki koło Sosnowca i tam zresztą do końca mieszkał, ale mimo, że „gorol”, był zafascynowany śląskością. Był też historykiem amatorem, i z pasją poznawał historię swojej Porąbki.

Przez pewien czas każdego ranka dostawałam od niego relację co zdarzyło się na naszym terenie 100 lat temu

Potem z kolei podsyłał mi ciekawe teksty zapisane barwną gwarą, przez Barbarę  Szmatloch.  Będzie mi go brakować.

​

A kiedy zaczęłam nurkować i wróciłam ze swojego pierwszego wyjazdu, to zadzwonił do mnie i zapytał:

"Powiedz mi, czy nie byłoby prościej, gdybyś po prostu zrobiła prawo jazdy?"

 

Mój brak prawa jazdy nasunął mi też pewne wspomnienie o Drabku.

BK

​

​

URACZ- BALETMISTRZ

Za czasów prezesury Krzysia Uracza, byłem w radzie klubu i organizowaliśmy w Spirali Bal AKT.

Kiedyś Krzysiek opowiadał jak w czasie liceum musiał tańczyć Jezioro Łabędzie i w przygotowaniach do balu postanowiliśmy to wykorzystać, nic mu nie mówiąc.

Scenariusz był następujący: na bal przedostali się porywacze( jednym był Długi drugim był chyba Rybeńka), porywacze wpadli na salę, zamaskowani rajstopami na twarzach i porwali Iwonę.

Następnie Krzysiek jako prezes negocjował z nimi okup za uwolnienie.

W trakcie negocjacji ustalono, że porywacze uwolnią Iwonę, jak prezes zatańczy Jezioro Łabędzie,

co też się stało i Iwona cała, i zdrowa wróciła na bal.

Mam chyba takie zdjęcie albo przeźrocze jak Krzysiek tańczy, jak znajdę to opublikuję

Piotrek

​

RZECZ O KRZYSZTOFIE WIELKIM- JEGO Z BIAŁOGŁOWAMI PRZYPADKI

Wiadomo czynimy wszystkim tu obecnym, a mianowicie druhom i waćpannom z ALMA MATER Gliwicenzis oraz gościom naszym serdecznym - professores, że obecny tu mąż imieniem Christophorus Uracz, niniejszym 65 rok życia przekroczył. Tenże jubileusz naszego druha Krzysztofa zaiste ważnym i godnym zapisania nie tylko w annałach ale i w naszych sercach jest.

Tedy miarkując jego zasługi wszelakie, gdzie przykład wytrwania i męstwa wszystkim dał, godzi się przypomnieć i te, które z wielką admiracyją w pamięci naszej pozostały.

Z chwałą niezmierną stawając w każdej potrzebie, wzór rycerstwa dawał. Szczególną atencją darzył bialogłowy, które w niewielkiej liczbie w szeregach żakowskich się znalazły.

Onego czasu, gdy jedna z nich imieniem Ligia zawołała – A ugryźże mnie w dupę! - natychmiast ją ucapił, przez kolano swoje przełożył i życzenie spełnił . Wrzask pogryzionej upewnił go, że żądanie dobrze wykonał. Dla wtajemniczonych wiadomym jest, że ślad owego zdarzenia w wiadomym miejscu, na długo pozostał.

Wśród wielu zdolności, jakie nasz Krzysztof miał, także do nauczania talent przejawiał, lubo bakałarzem nie był. Owóż onego czasu trzy bialogłowy: Theresiam, Christinam i Staphaniam, do swojej alkowy w Domu Asystenta na poczęstunek zaprosił i czystą okowitę, z wielką cierpliwością, pić nauczył. Potem bezmocne, chwiejące się na nogach, lecz roześmiane z czerwonymi licami, z wielką atencją do akademika odprowadził.

Wieleż też nadobnych dziewic szczerze go podziwiało. Boć i przystojności, i miłego obejścia mu nie brakło a choć bawny - bałamuntem nie był. I oto jedna z nich dostąpiła zaszczytu umycia nóg Jego. Z czcią wielką , wyciągnięte nad miednicą obnażone stopy Jego z odległości pół metra szczotą ryżową na kiju , nie żalując proszku Jawox , wyszorowała i szmatą do podłogi spłukała. Byli świadkowie tej historycznej chwili i może by i oni dostąpili też zaszczytu umycia nóg Jemu, gdyby nie to, że zrobiły się czerwone i miejscami ze skóry odarte.

Byłoż i wiele innych u Krzysztofa przypadków, aleć już o nich nie opowiemy, gdyż noc za krótka.

Krzysztofie, druhu nasz kochany!

Dziadowie nasi zwykli byli kończyć uczty swe i wesołe zjazdy, serdecznym uściskiem i kolejnym kielichem „Kochajmy się”. W tem słowie mieściła się cała gorącość braterstwa, jedność uczuć i harmonia serc.

I nas łączy tutaj łączy jedność krwi, celów, pragnień i nadziei, i nas łączy węzeł przyjaźni, upleciony z Twoich starań , pracy dla dobra współbraci. W tem rozumienu wznoszę ten toast: „DZIĘKUJEMY i KOCHAJMY SIĘ !”

Zbyszek W.

​

​

WSPOMNIENIE O KRZYŚKU URACZU, w kilku odsłonach Leon I

 

Odsłona 1, wątek gwary śląskiej

 

Żyłem w przekonaniu, że Krzysztof jest typowym śląskim „Hanysem”, rzuconym na ziemię zagłębiowską. Nigdy Go nie pytałem skąd się wziął w Porąbce, bo przecież mieszkał przedtem w Katowicach i sądziłem, że to Jego rodzinne strony.

A korespondowaliśmy w sprawach gwary śląskiej, którą „godać niy każdy poradzi”. Co dopiero mówić o pisaniu w gwarze, która nie jest tak skodyfikowana jak język literacki.

 

Krzysiek przysyłał od czasu do czasu felietony o tej tematyce.

Ostatni jaki od Niego otrzymałem jest z 24 stycznia i został wyłowiony z internetu (Barbara Szmatloch, pogodomy se po ślonsku).

Z tym większym wzruszeniem biorę do ręki książki, które otrzymałem od Krzyśka -”Nowy Testament” i mit o Prometeuszu spisane „po naszymu”.

Chociaż gwara była moją mową czasów dzieciństwa, to trudno dobrze „godać”. Krzysztof mnie do tego mobilizował. Nie jest lekko. Czytać i rozumieć to jedno. A wypowiedzieć poprawnie po śląsku to już wyższa szkoła jazdy.

Dopiero po śmierci Krzyśka dowiedziałem się, że jego dom rodzinny był od zawsze w Porąbce, a zamiłowanie do gwary pochodzi (prawdopodobnie) z czasów bliskiej przyjaźni z Januszem Hanke i mieszkania przez jakiś czas w Katowicach.

 

Odsłona 2, wątek balów AKT

 

Krzysztof był niezmordowanym organizatorem balów AKT od wielu, wielu lat. Pamiętamy bale w Jaszowcu, Nierodzimiu, na Kubalonce, w Wiśle....

A robił to w czasach, gdy komunikacja nie była tak prosta jak dzisiaj, bez komórek, mejlów i bankowości elektronicznej.

I pamiętam Jego stres przed otwarciem balu, gdy do końca nie było wiadomo, ile osób przyjedzie, ile się wycofało bez żadnego sygnału, itd. Jak tu zbilansować takie duże przedsięwzięcie?

Jemu zawdzięczamy, że bale nadal żyją.

Cieszę się, że udało się Go przekonać, żeby przyjechał i otworzył tegoroczny bal.

Zrobił to z wielką klasą. Laudacja Kluchy podkreślała to, co Mu zawdzięczamy. Dopiero potem dowiedziałem się ile Go to musiało kosztować wysiłku i znoszenia bólu.

 

Odsłona 3, wątek pamięci o Nieobecnych

 

Krzysztof zawsze pamiętał o Tych, który już przeszli do niebieskiego AKT. Uczestniczył w pogrzebach naszych kolegów i zawsze pamiętał o tym, żeby ofiarować za nich msze święte, przypominał o terminach, zachęcał.

Na pogrzebie Krzysztofa dowiedzieliśmy się o Jego zaangażowaniu w sprawy duchowe, jak zwykle cichym, bez rozgłosu. Bo On po prostu taki był....

 

odsłona 4, wątek cierpienia

 

Krzysztof cierpiał od wielu lat. Znosił to bardzo dzielnie. I w ciszy. Nigdy się nie skarżył, raczej zbywał pytania o samopoczucie i nie podejmował wątku zdrowotnego. A widzieliśmy, że jest coraz gorzej, że nie ma widoków na poprawę...

Nawet wtedy, gdy było Mu bardzo trudno, uczestniczył w spotkaniach, inicjował i podtrzymywał kontakty. Jego postawa była wielką lekcją dla każdego. Lekcją bez dużych i bez małych słów